Dat het eten van insecten vanwege het hoge percentage eiwitten door velen als oplossing wordt gezien voor het milieuvriendelijk voeden van de wereldbevolking is waarschijnlijk wel bekend. Dat de mens door de eeuwen heen altijd insecten heeft gegeten omdat het als lekkernij wordt gezien, is minder bekend. De Grieken en de Romeinen deden het, en lang daarvoor de Chinezen. Mijn eerste geroosterde sprinkhaan was op een markt in Mexico, gewoon als snack op straat met wat chili. De smaak? Zeg maar een nootje met een pootje, niets mis mee! Maar is het allemaal wel zo makkelijk?

Nu eten we zonder dat we het merken best al veel producten waarin onzichtbaar insecten zijn verwerkt, zoals truffelolie, chilisaus, roze koeken en rode M&M’s om er maar een paar te noemen. We schijnen zo ongemerkt ongeveer 500 gr per jaar te eten. Er is zelfs een E-nummer voor, E-120.

Maar waarom zouden we insecten willen eten? In feite is het voeden van alle mensen op aarde plus die er nog komen een enorme opgave, en de productie ook nog eens een hoge belasting voor het milieu. In 2050 zullen er 9 miljard mensen zijn (nu zijn dat er 7) en we hebben nu 1 miljard mensen die chronisch honger leiden. Het goede nieuws is dat ongeveer 2 miljard mensen al regelmatig insecten consumeren.

De productie van schone mooie eetbare insecten is efficiënter en beter voor het milieu. Als je bedenkt dat je 10 kg voedsel nodig hebt om 1 kg rundvlees te produceren en maar 2 kg voedsel om 1 kg sprinkhanen te produceren dan begrijp je de potentiele besparing! Veel insecten hebben net zoveel proteïne in zich als vlees, ongeveer 200 g/kg in een sprinkhaan versus 250 g/kg in een biefstuk. Insecten bevatten dezelfde hoeveelheid aan omega-3 vetzuren als vette vis zoals makreel en zalm. En het houdt niet op, onze huis gekweekte sprinkhaan bevat maar liefs 20mg per 100gr ijzer (rood vlees 4 mg en bonen 2 mg)!

Kunnen we nu gewoon gaan beginnen met het kweken van insecten en alles is dan opgelost? Nee, helaas niet. Arnold van Huis is professor aan de Universiteit te Wageningen en een van de ‘s werelds leidende deskundigen op het gebied van insecten als voedsel. In zijn artikel “Insects, the new food” (zie pag. 78 van https://zenodo.org/record/556383/files/science-meets-comics-ebook.pdf) ziet hij nog wel een aantal onderwerpen die aandacht vragen voordat we met z’n allen aan de bugnuggets gaan.

Ten eerste is de prijs nog veel te hoog, een Bug Mac is nu nog ongeveer vijf keer zo duur als een Big Mac. En er moet veel geld en energie gestoken worden in de communicatie naar de consument om de acceptatie van voedsel bereid met, zeg maar insecten poeder, te verbeteren. Proeven is belangrijk, een gehaktbal gemaakt met 50% meelworm poeder, wordt nog steeds qua smaak gelijk ervaren als het product zonder insecten poeder, aldus Arnold van Huis. Datzelfde geldt ook voor tests uitgevoerd met tortilla’s en brood. De voedingswaarde is echter significant verbeterd.

De conclusie is dan ook dat het kan en de voorspelling is dat het gaat gebeuren. Maar we moeten wel over onze “yuk-factor” heen groeien.